جنگها هر چقدر هم طولانی باشند بالاخره تمام می شوند
و مردم به خانه هایشان باز می گردندو خانه هایشان را می سازند. و روزی هم از یاد میبرند که روزی روزگاری آنجا میدان جنگ بوده است .
اما چیزی که هیچ وقت ساخته نمی شود و جای خالی اش را نمی توان با هیچ بنا و درخت و فواره ای پر کرد
(جای خالی خیلی خالی آدمهاست ) آدمهایی که مثل دیوار های یک قلعه جلو ایستادند تا دیگران پشتشان پناه گیرند.
---------------------------------------------------
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
---------------------------------------------------
