بسم الله الرحمن الرحیم
ترجمه ی خطبه 65 حضرت علی
ستایش خدایی را سزاست که صفتی بر صفت دیگرش پیشی نگرفته تا بتوان گفت : پیش از آنکه آخر باشد اول است و قبل از آنکه باطن باشد ظاهر است .هر واحد و تنهایی جز او ، اندک است ،هر عزیزی جز او ذلیل و هر نیرومندی جز او ضعیف و ناتوان است ،هر مالکی جز او بنده و هر عالمی جز او دانش آموز است ،هر قدرتمندی جز او ،گاهی توانا و زمانی ناتوان است هر شنونده ای جز خدا در شنیدن صداهای ضعیف کر و برابر صداهای قوی ،ناتوان است و آوازهای دور را نمی شنود . هر بیننده ای جز خدا ،از نشاهده ی رنگ های نا پیدا و اجسام بسیار کوچک ناتوان است . هر ظاهری غیر از او پنهان و هر پنهانی جز او آشکار است .
مخلوقات را برای تقویت فرمانروایی ،و یا ترس از آینده ،یا یاری گرفتن در مبارزه با همتای خود ، و یا برای فخر و مباهات شریکان ، و یا ستیزه جویی مخالفان نیافریده است . بلکه همه ، آفریده ی او هستند . در سایه ی پرورش او ،بندگانی فروتن و فرمانبردارند . خدا در چیزی قرار نگرفته تا بتوان گفت در آنجاست ، و دور از پدیده ها نیست تا بتوان گفت از آنها جداست . آفرینش موجودات ،او را در آغاز ناتوان نساخته ،و از تدبیر پدیده های آفریده شده باز نمانده است ، نه به خاطر آنچه آفریده قدرتش پایان نگرفته و نه در آنچه فرمان داد و مقدر ساخت دچار تردید شد . بلکه فرمانش استوار ،و علم او مستحکم و کارش بی تزلزل است . خدایی که به هنگام بلا و سختی به او امیدوار ، و در از او بیمناک اند .
